Nederland is een in zichzelf gekeerd land geworden. Door het proces van globalisering zijn oude zekerheden verdwenen. Nieuwe bedreigingen zijn daarvoor in de plaats gekomen.
Gebeurtenissen als 9/11, de moorden op Fortuyn en Van Gogh, de val van Lehman Brothers en de eurocrisis hebben dat onderliggende proces versterkt, maar het begon eerder. De middenklasse is conservatief. Men heeft een koophuis of een tweede auto en wil daar geen afstand van doen. Door de globalisering verdwijnen banen, in het bijzonder bij de middenklasse. Het kabinet Rutte II bezuinigt zeer sterk op de publieke voorzieningen, maar laat de bureaucratie uit de hand lopen. De zorg wordt duurder en het onderwijs slechter.
Belastingverhogingen en andere lastenverzwaringen komen vrijwel altijd bij de middenklasse terecht, die dat niet meer accepteert en in opstand komt. In elke westerse democratie is dit proces gaande, maar in ons land nog sterker dan in andere landen, omdat de PvdA lijkt gekozen te hebben voor de onderklasse en de VVD voor de bovenklasse. Het politieke landschap in Nederland is gefragmenteerd en instabiel geworden. De middenpartijen (VVD, PvdA, CDA en D66) lijken niet meer in staat heldere antwoorden op de problemen van globalisering te geven. Zij zijn niet in staat een breed en stabiel kabinet te vormen.
Extreem-links en -rechts (SP en PVV) hebben het electoraat uit het midden weggezogen met hun beloften de status quo te handhaven. Zij bieden geen realistische oplossingen. ‘Les extrêmes se touchent,’ zeggen de Fransen en daarmee bedoelen zij dat de uiteinden sterk op elkaar lijken. De politieke en economische elite in ons land schijnt er maar niet in te slagen de harten van de hardwerkende en veel belasting betalende middenklasse te veroveren. De middenklasse is angstig en onzeker en voelt zich bedreigd. De lagere klassen genieten nog steeds bescherming door de verzorgingsstaat, ook al is het sociale vangnet aan erosie onderhevig. De hogere klassen hebben een sterke positie op de arbeidsmarkt en zijn in staat zichzelf goed te beschermen. De middenklasse voelt zich echter in de steek gelaten en is daarom aan het muiten geslagen.
Wat moet er gebeuren? Het antwoord bijvoorbeeld is een vlaktaks die de onderklasse, middenklasse en bovenklasse een gelijk belastingtarief laat betalen. De politici moeten zich realiseren dat de middenklasse het bindmiddel van elke samenleving is.
